Lata dziewięćdziesiąte to dla Edelmana czas robienia zdjęć do głośnych filmów Pasikowskiego, jak „Kroll” czy „Psy”, a także do „Pana Tadeusza” Wajdy. Swoją pracą operatorską przy ostatnim z wymienionych dzieł zwrócił uwagę Romana Polańskiego, który zaproponował mu nakręcenie filmu na podstawie wspomnień okupacyjnych kompozytora i pianisty żydowskiego pochodzenia, Władysława Szpilmana. Polański, z wieloma sukcesami na koncie, akurat w tamtym okresie nie był w najlepszej formie artystycznej. Oprócz interesujących „Gorzkich godów” z 1992 roku wyreżyserował chłodno przyjęte przez krytykę „Śmierć i dziewczynę” (1994) i „Dziewiąte wrota” (1999). Powrotem na filmowe szczyty był mający premierę w 2002 roku „Pianista”. Szeroko komentowany i oglądany na całym świecie film obsypano nagrodami, w tym tymi najważniejszymi – Złotą Palmą w Cannes i trzema Oscarami, m.in. za reżyserię. Dla Edelmana był to początek międzynarodowej kariery oraz bliskiej współpracy z Polańskim, która trwa do dziś. „Pianista” przyniósł mu również pierwsze nominacje do Oscara i nagrody BAFTA, tytuł najlepszego europejskiego operatora filmowego roku oraz Cezara przyznawanego przez Francuską Akademię Sztuki i Techniki Filmowej.
„Oliver Twist” (2005)
Polański sięgnął po jedną z najbardziej znanych powieści Charlesa Dickensa, by ukazać losy grzecznego i pełnego dobroci chłopca, który uciekł z sierocińca prowadzonego przez bezwzględnego pana Bumbleʼa i pozbawiony środków do życia, tuła się po ulicach XIX-wiecznego Londynu. Szybko poznaje mroczną stronę wielkiego miasta, pełnego niegodziwości, przestępstw i fałszerstw. Mały Oliver już na samym początku pobytu w stolicy Anglii zostaje zaczepiony na ulicy przez nieznajomego chłopca, który wciąga go do gangu nieletnich przestępców, gdzie szkoli się w złodziejskim fachu pod okiem doświadczonego i zdemoralizowanego Fagina (w tej roli wystąpił Ben Kingsley). Dzięki pierwszej wpadce bohater trafia do domu bogatego starca, który chce się nim zaopiekować. Szczęście Olivera nie potrwa zbyt długo, gdyż upomną się o niego niedawno poznani „przyjaciele” z szajki rabusiów. W zamierzeniach twórców zdjęcia w tym filmie miały być nieco przerysowane i nierzeczywiste, aby oddawały baśniowy charakter przedstawianej historii. Z wyzwaniem poradzono sobie poprzez zastosowanie szerszych obiektywów, mocnego makijażu i prostego oświetlenia – głównie świec i przenośnych lamp. Perfekcyjne, wysmakowane zdjęcia, w których dominuje czerń, sprawiają, że film jest wierny ponurej wizji świata znanej z książki Dickensa.
„Autor widmo” (2010)
Były premier Wielkiej Brytanii Adam Lang (w tej roli Pierce Brosnan) zleca napisanie swoich wspomnień partyjnemu działaczowi i przyjacielowi Michaelowi McArze. Ten jednak przed zakończeniem pracy ginie w niejasnych okolicznościach. Do skończenia autobiografii Lang postanawia zatrudnić profesjonalnego ghostwritera (granego przez Ewana McGregora). Intratne zlecenie będzie wiązało się z wielkim niebezpieczeństwem. Tytułowy autor widmo w trakcie prac nad książką odkryje sekrety, które są niewygodne dla osób z kręgu Langa, a przede wszystkim dla samego polityka. Pierwszy w dorobku Polańskiego thriller polityczny ma uniwersalną wymowę i dotyka niezwykle istotnych problemów współczesności. To opowieść o człowieku, który przypadkowo został wciągnięty w skomplikowaną intrygę zataczającą coraz szersze kręgi. Dla Edelmana był to projekt odmienny od „Pianisty” i „Olivera Twista”, gdyż poruszał aktualny temat i rozgrywał się w naszych czasach. Operator musiał fotografować rzeczywistość mniej wystylizowaną, z naturalną scenografią, trudniej było zatem stworzyć jednorodny styl obrazowania. Dodatkową trudnością było to, że większość filmu nagrywano w plenerze i twórcy musieli liczyć się z kaprysami pogody. Deszczowa, wietrzna i mroczna aura na wyludnionej polsko-niemieckiej wyspie Uznam, ukazana w dynamicznych, pełnych ciemnych barw ujęciach – to wszystko w dużej mierze buduje napięcie filmu i potęguje atmosferę grozy, niepokoju i osaczenia.
„Rzeź” (2011)
Bójka dzieci doprowadza do spotkania w luksusowym mieszkaniu dwóch małżeństw, Alana (Christoph Waltz) i Nancy (Kate Winslet) oraz Michaela (John C. Reilly) i Penelope (Jodie Foster). Niewinna, rutynowa rozmowa mająca wyjaśnić zachowanie potomków przeradza się w karczemną awanturę, a w apartamencie, w którym rozgrywa się niemal cała akcja filmu, atmosfera staje się nieznośnie gęsta od emocji i wzajemnych oskarżeń. Zamknięcie i izolacja sprzyjają zdejmowaniu masek i odkrywaniu mrocznej strony duszy bohaterów. Rodziców można traktować jako symboliczny odpowiednik amerykańskich mediów i tamtejszego wymiaru sprawiedliwości, które od dziesiątek lat atakują Polańskiego. Reżyser sam sugeruje taki klucz interpretacyjny – scenariusz filmu pisał podczas pobytu w areszcie domowym w Szwajcarii, gdzie odwiedzała go Yasmina Reza, autorka sztuki „Bóg mordu”, której adaptacją jest „Rzeź”. Pierwsza i ostatnia scena filmu kręcone były w USA, gdzie Polański nie może wjechać z powodu ciążących na nim zarzutów. Ekipa filmowa pod wodzą Edelmana musiała tam pojechać i kręcić bez reżysera, co świadczy o zaufaniu, jakim darzy on operatora. Nowojorskie mieszkanie powstało natomiast w podparyskim studiu filmowym. Choć bohaterowie filmu przebywają wciąż w jednym pomieszczeniu, dzięki dynamicznym ruchom kamery udało się uniknąć wrażenia, że oglądamy teatr telewizji.
