Od niedawna jednak do publicznej dyskusji został podniesiony temat niestandardowych objawów, jakie uwypukla dorosłe życie i jego codzienny trud. Proces kulturowej stygmatyzacji może bowiem przekładać się na zwlekanie w zasięgnięciu fachowej pomocy z powodu rozmijania się z tym, co społeczeństwo przyjęło za archetyp jednostki dotkniętej ADHD bądź ADD.
Fakt – nadpobudliwość psychoruchowa należy do jednych z obszarów rozpoznania ADHD, jednakże wyodrębnia się również jego odmianę – ADD, tzn. zaburzenie koncentracji uwagi. Do „standardowych” objawów nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi należą m.in.: dezorganizacja, niemożność skupienia uwagi, unikanie ważnych wydarzeń, impulsywność, permanentny niepokój oraz niecierpliwość czy wzmożona aktywność fizyczna, która – notabene – błędnie charakteryzowała głównie mężczyzn. Choć na gruncie różnic płciowych można naznaczyć kontrastujący ze sobą wzór zachowań, mitem jest, iż to głównie męska jednostka znajduje się w spektrum ADHD.
Świadomość objawów niestandardowych może okazać się zbawienna w odpowiedzi na pytanie „Co jest ze mną nie tak?”. Symptomy bynajmniej nie muszą dotykać podniosłych czy zawiłych schematów myślowych – wręcz przeciwnie, przejawiają się w sprawach na pozór prozaicznych. Trudności w utrzymaniu pracy oraz jej częsta zmiana; problemy związane z relacjami międzyludzkimi - w tym romantycznymi; zaniechanie pasji i zainteresowań; powracające poczucie wyodrębnienia, inności, jak i osamotnienia; wahania nastroju, a nawet przewlekłe stany depresyjne to sygnały, jakie powinny zapalić czerwoną lampkę.
Osoby z omawianego spektrum nierzadko odbierane są jako przebojowe, odważne, jak również wielozadaniowe, pomimo swojego ogólnego rozgardiaszu. Równie nierzadko są to tylko pozory, jakie w rzeczywistości tuszują ogromne pokłady lęku, braku samoakceptacji oraz stałych wymagań wobec samego siebie pod hasłem „muszę robić więcej” lub „robię niewystarczająco dużo”.
Raptowne i porywcze działania leżą u podstaw charakterystyki ADHD-owców. Istnieje jednak zjawisko zwane ADHD paralysis, określane też jako brain freeze, i bynajmniej nie można go przyrównać do powszechnie uskutecznianej prokrastynacji czy lenistwa.
Spektrum ADHD wiąże się z konsumowaniem i przyswajaniem wielu różnorodnych bodźców oraz informacji naraz, jakich odczuwanie bywa niejednokrotnie bardziej intensywne niż w przypadku statystycznego Kowalskiego.
Nie jest to więc tajemnicą, iż paraliż ADHD może wynikać z wielopłaszczyznowego przebodźcowania.
W wielu przypadkach występują również zaburzenia tudzież choroby współistniejące, co warto podkreślić. Sam w sobie paraliż składa się z wielu symptomów przypisywanych depresji. Innym scenariuszem jest wychodzenie ze stanu depresyjnego, ponownie opatrzone intensywnym działaniem, czego obraz może przywodzić na myśl chorobę afektywną dwubiegunową.
Specjalistyczna pomoc, diagnoza oraz ukierunkowana na właściwy „problem” terapia są więc niepodważalnie potrzebne. Więcej – są to podwaliny zrozumienia samego siebie, swojego otoczenia oraz tego, jak w nim funkcjonować.
![Colin Farrell jako kultowy „Pingwin” w nowym serialu z universum Batmana [WIDEO]](https://kmag.s3.eu-west-2.amazonaws.com/articles/660164bdc4d72d21eb70dd30/the-penguin-2000x1270-1.jpg)
