W 2004 roku ukazał się album Gwen Stefani „Love. Angel. Music. Baby”, a niedługo później gwiazda wypuściła linię Harajuku Mini we współpracy z siecią Target, a także zapach „Harajuku Lovers”. Flakony inspirowane były... formacją taneczną „Harajuku Girls”, która występowała z nią na koncertach oraz pojawiła się w takich klipach jak „What You Waiting For?”, „Rich Girl”, „Hollaback Girl” czy „The Sweet Escpae”. Nazwy sceniczne dziewczyn powstały od nazwy albumu (Love, Angel, Music, Baby).
fot. Teniza via WikiCommons
„Nie licząc kilku głosów krytyki, świat popkultury był bardzo łagodny wobec Stefani, która wykorzystała azjatycką kulturę dla swojego własnego zysku. Jasne, 2004 rok to były inne czasy, ale to nie kwestia roku: Stefania wypuściła perfumy i linię ubrań. Jej obsesja na punkcie kultury balansuje na linii podziwu oraz przywłaszczenia. Trudno nie zastanawiać się, czy Stefani przyczyniła się do stworzenia popularnego trendu, w ramach którego białe piosenkarki pop wykorzystują inne rasy dla swoich korzyści”, stwierdziła Eliana Dockterman w artykule zatytułowanym „Gwen Stefani musi nas przeprosić, jeśli chce, żebyśmy przyjęli ją z powrotem”.
Mimo to artystka, nieprzejęta krytyką, dalej chętnie inspirowała się innymi kulturami. W zeszłym roku ponownie została oskarżona o przywłaszczenie kulturowe, po tym, jak wystąpiła w klipie Seana Paula do kawałka „Light my fire”. Tym razem chodziło o kulturę afroamerykańską.
Dziwaczny wywiad dla „Allure”
Ostatnio Stefani udzieliła wywiadu „Allure” z okazji premiery swojej nowej wegańskiej marki kosmetycznej GXVE Beauty. Podczas rozmowy artystka została zapytana o to, czego nauczyła się podczas swojej Harajuku Era i czy wyciągnęła jakiegoś wnioski. Stefani jednak twardo obstawała przy swoim, twierdząc, że nie zrobiła nic złego.
Gwiazda wyznała, że miłością do japońskiej kultury zaraził ją ojciec, który przez 18 lat pracował dla firmy Yamaha i często podróżował do Japonii. Gdy Stefani była już dorosła, pojechała do Japonii, aby zobaczyć Harajuku na własne oczy.
„Powiedziałam »Mój Boże, jestem Japonką i nie miałam pojęcia«. Jestem, wiesz?”, stwierdziła Stefani podczas wywiadu.
Następnie wyjaśniła, że uważa się za „super fankę”, a jej relacja z Japonią jest „niewinna”.
„Ludzie krytykują mnie za to, że jestem fanką czegoś pięknego i chętnie się tym dzielę. To niesprawiedliwe. Uważam, że to był piękny i kreatywny czas... mecz ping-ponga między kulturą Harajuku oraz kulturą amerykańską. Inspirowanie się innymi kulturami powinno być powszechnie akceptowane. Jeśli tak nie jest, to tworzymy podziały, czyż nie?”, wyjaśniła.
Oliwy do ognia dolał fakt, że wywiad w „Allure” przeprowadziła Jesa Marie Calaor, azjatycka dziennikarka, mieszkająca w Ameryce. „Zazdroszczę każdemu, kto twierdzi, że jest częścią tej energetycznej, kreatywnej kultury, ale może uniknąć tej części, która jest przerażająca i nieprzyjemną” – skomentowała Calaor, wspominając nieprzyjemne sytuacje, które spotkały ją ze względy na jej pochodzenie. Podczas rozmowy Stefani dwukrotnie stwierdziła, że jest Japonką. Innym razem powiedziała, że jest „częściową dziewczyną z Orange County, częściowo Japonką i częściową Angielką”. Następnego dnia reprezentant gwiazdy skontaktował się z redakcją, twierdząc, że dziennikarka źle zrozumiała Stefani. Magazyn poprosił zespół Stefani o świadczenie lub krótką rozmowę, podczas której artystka mogłaby wyjaśnić, co miała na myśli, ale spotkał się z odmową.
