Diabeł pozostaje jedną z najstarszych i najbardziej plastycznych figur wyobraźni zbiorowej. Niezależnie od tego, czy traktujemy go jako metaforę, czy realny byt, jego obecność w kinie niezmiennie elektryzuje. Na przestrzeni dekad filmowcy stworzyli galerie szatańskich inkarnacji – od groteskowych demonów po eleganckich dżentelmenów w nienagannie skrojonych garniturach. W tej diabelskiej panoramie odnajdziemy zarówno klasyczne, teologicznie ugruntowane wizje Księcia Ciemności, jak i postaci będące jego kulturowymi awatarami – personifikacjami czystego zła operującego w świecie pozbawionym metafizycznej perspektywy.