„Jest symbolem postkomunistycznego teatru. Jego godne zapamiętania realizacje naznaczyły światową scenę teatralną. Od ponad dwudziestu lat Krzysztof Warlikowski jest orędownikiem głębokiej odnowy europejskiego języka teatralnego. Wykorzystując także odniesienia kinematograficzne, oryginalne wideo i wymyślając nowe formy rozrywki mające na celu przywrócenie więzi między sztuką a publicznością, Warlikowski zachęca widzów do rozerwania papierowego tła swojego życia i odkrycia tego, co tak naprawdę skrywa”, można przeczytać w uzasadnieniu.
Krzysztof Warlikowski jest pierwszym Polakiem, którego nagrodzono Złotym Lwem w dziedzinie teatru. W 2017 roku Srebrnego Lwa dla obiecujących twórców otrzymała Maja Kleczewska, a nagrodę dedykowała rodakom demonstrującym na ulicach w obronie demokracji.
Warlikowski demokratyzuje teatr. Do swoich realizacji angażuje publiczność, czyniąc ją częścią procesu dochodzenia do sensów i znaczeń. Tworzy platformę do debaty, której rezultat nigdy nie jest z góry przesądzony. Ta postępowość łączy się jednak z zamiłowaniem do eksplorowania współczesnych możliwości tragedii antycznej.
„Jego produkcje są niezwykle wymagające intelektualnie, a jednocześnie seksowne, ale też z odwagą podejmują temat tożsamości seksualnej”, napisał o Warlikowskim „New York Times”.
Nagrody zostaną wręczone w lipcu podczas 49. Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego w Wenecji. W trakcie wydarzenia zaplanowano pokaz spektaklu Nowego Teatru „Wyjeżdżamy” w reżyserii Warlikowskiego. Z kolei najnowszy spektakl twórcy, „Odyseja. Historia dla Hollywoodu” na podstawie „Powieści dla Hollywoodu” i „Króla kier znów na wylocie” Hanny Krall, inspirowany „Odyseją” Homera, będzie miał premierę w kwietniu.
Warlikowski urodził się w 1962 roku w Szczecinie. Dyplom reżyserski zdobył na Wydziale Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie w 1993 roku, a jego pierwsze realizacje to „Hamlet” zrealizowany w Tel Awiwie (1997) i Warszawie (1999), „Poskromienie złośnicy” (Warszawa, 1998) oraz „Burza (Stuttgart, 2000; Warszawa, 2003). Później przyszedł czas na dramat antyczny (m.in. „Elektrę” Sofoklesa w 1997 roku i „Bachantki” Eurypidesa w 2001 roku) oraz współczesny (np. „Zachodnie Wybrzeże” Bernarda-Marie Koltèsa w 1998 roku). W 1999 roku reżyser rozpoczął kilkuletnią współpracę z Teatrem Rozmaitości (dzisiaj TR Warszawa), realizując siedem spektakli („Hamlet”, „Oczyszczeni”, „Bachantki”, „Dybuk. Między dwoma światami”, „Burza”, „Krum”, „Anioły w Ameryce”), które zaproszono na międzynarodowe festiwale i do różnych ośrodków teatralnych m.in. do Madrytu, Nowego Jorku, Paryża, Edynburga czy Seulu. W 2000 roku artysta zadebiutował jako reżyser operowy, przygotowując w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie prapremierę opery Roxanny Panufnik „The Music Programm”. Z kolei od 2008 roku kieruje założonym wraz z grupą stałych współpracowników Nowym Teatrem w Warszawie. Jego pierwsza premiera w tym miejscu to „(A)pollonia” oparta na tekstach m.in. Ajschylosa, Johna Maxwella Coetzee’ego, Eurypidesa, Hanny Krall i Jonathana Littella. Z kolei „Tramwaj” według „Tramwaju zwanego pożądaniem” Tennessee Williamsa to koprodukcja Nowego Teatru i paryskiego Théâtre de l’Odéon z Isabelle Huppert i Andrzejem Chyrą w rolach głównych.
