Legenda performance'u wybrała pięciu artystów, którzy również działają w tym medium i którzy – przynajmniej teoretycznie – mogliby stać się jej twórczymi dziedzicami.
Widz kontra krew
Regina José Galindo wydaje się kontynuować lubianą przez Abramović technikę polegającą na przekraczaniu granic własnego ciała.
„– „Galindo używa limitów swojego ciała, aby skonfrontować społeczne problemy i nierówności. Jej sztuka jest ciężka i naładowana emocjonalnie, powodując, że kwestionujemy miejsce naszego ciała w społeczeństwie”, twierdzi Abramović.
Galindo sama twierdzi, że dużo zawdzięcza Abramović i stosuje podobne techniki – na przykład podczas performance'u „Bitch (2005)", gdzie wycięła sobie na nodze słowo „perra" („suka"), aby zwrócić uwagę na morderstwa i okaleczanie kobiet. Być może jest to inspiracja słynnym performancem serbskiej artystki pod tytułem„Wargi Tomasza", gdzie ta między innymi leżała na bryle lodu czy wycinała sobie na brzuchu pięcioramienną gwiazdę.
Takie drastyczne elementy mogą zaangażować publiczność. Motyw nawiązywania kontaktu z widzem pojawia się w twórczości kolejnego wybranego artysty, Maurício Ianêsa.
„– „Prace Ianêsa są ryzykowne i nieprzewidywalne”, mówi o nim Abramović.
Według niej, Brazylijczyk umie przemienić publikę w dzieło, co pokazał między innymi podczas performance'u „The Bond", gdzie stworzył przestrzeń, w której wszystko było na użytek widzów – od jedzenia po puszki ze sprayami do graffiti. Jaki jest jego cel? Jak sam twierdzi, chce „zrzucić artystę z piedestału".
Dobrostan i prowokacja
Trochę w innym kierunku poszła Ana Prvački.
„– „Jej medium jest performance, a jej narzędziami są spryt i humor, dzięki którym przekazuje jasną wiadomość prosto do publiczności”, twierdzi Abramović.
Co ciekawe, Prvački, artystka obecnie mieszkają w Berlinie, jest także rzeźbiarką oraz malarką. Twierdzi ona, że w dzisiejszych czasach bardzo trudne jest pozostanie człowiekiem i dbanie o siebie oraz o innych jest niezbędne.
Kolejny artysta znany jest ze wzbudzania kontrowersji. Stworzył już między innymi obrazy pokryte nasieniem czy przesadzone anatomicznie statuy Jezusa i Maryi. Abramović wypowiada się o nim w następujący sposób:
– „Terence Koh nigdy nie przestaje zaskakiwać (...). Nie idzie na kompromisy, ale jest akceptujący wobec środowiska, w którym się znajduje".
Yiannis Pappas, ostatni z artystów, ma, według Abramović „antropologiczne i fenomenologiczne podejście do swojej pracy". Używa wielu mediów, ale przez większość czasu skupia się na swoim ciele. Uczył się konserwacji tkanin, jednak jego najbardziej znane prace to długie performance, które zainspirowała serbska artystka. Grek twierdzi wręcz, że twórczość Abramović była katalizatorem jego twórczości.
1/9
Terrance Koh, “Nothingtoodoo” (2011)
Terrance Koh, “Nothingtoodoo” (2011)
Yiannis Pappas, “Telephus” (2018), Bangkok Biennale at BACC Museaum
Yiannis Pappas “A Key” (2016)
Mauricio Ianes, “The Bond” (2015)
Regina José Galindo, “Who Can Erase the Traces_ (Quién puede borrar las huellas_)”, (2003)
Regina Jose Galindo, “LA INTENCIÓN” (2016)
Ana Prvacki, “Multimask 2020”, Video
Mauricio Ianes, “Contr_act” (2016)
![Tola Szlagowska: „Nie pozostaje mi nic innego niż mówić prawdę” [wywiad]](https://kmag.s3.eu-west-2.amazonaws.com/articles/605099ab263765226da3a62f/DSC_1165.JPG)