Jako pierwsze popularność zdobyły antagonistyczne względem siebie typy – A i B. Oba miały swoich zwolenników. Typ A to ten bardziej zorganizowany, spięty, zawsze na czas, ale jednocześnie bardziej ambitny i zdolny osiągać wielkie rzeczy.
Typ A jest skupiony na zadaniu, ale potrzebuje ciągłego poczucia, że goni go czas. Dynamiczne środowiska będą dla niego idealne. Choć to wydaje się absurdalne, lubi działać w stresie – uważa to za motywujące.
Ale gdy plan się wali, typ A wpada w panikę. Wystarczy, że ucieknie jeden autobus, żeby mimo poduszki czasowej, jaką sobie założył zaczął rosnąć w nim niepokój. Wszystko musi być zrobione w dobrej kolejności i dobrym czasie.
Typ B – nie przejmujący się niczym lekkoduch
To ten bardziej wychillowany typ. Umawiając się z nim na spotkanie możesz przyjść 15 minut później, a i tak będziesz pierwszy. O ile on w ogóle się pojawi.
Jednocześnie to właśnie typ B ma najbardziej szalone pomysły, działa impulsywnie i wyciągnie cię w miejsca, o których w życiu byś sam nie pomyślał. Jest bardzo przyjacielski, łatwo nawiązuje nowe znajomości i dzięki temu dobrze działa w grupie. Ale jeśli dostanie nudne zadanie… to po prostu go nie zrobi.
Wiele osób dąży do bycia postrzeganym jako typ B. W świecie, w którym ciągle pędzimy, myślimy o pracy i staramy się być produktywni, mindset, który pozwala w tym wszystkim znaleźć spokój i odpuścić wydaje się szalenie atrakcyjny.
Typy A i B są jednak trochę historycznymi artefaktami. Zostały wprowadzone w latach 50. przez kardiologów próbujących znaleźć powiązanie między osobowością, a ryzykiem ataku serca.
Warto jednak zwrócić uwagę na fundatorów tych badań – branżę tytoniową, która w tamtym czasie fundowała sporo badań w celu obarczenia czynników innych niż papierosy odpowiedzialnością za problemy zdrowotne.
Mimo to, ludzie w mediach społecznościowych non stop się do nich odwołują. Zostały wygrzebane z otchłani stron dla biznesmenów, tłumaczących jak stworzyć idealny zespół pracowników i wykorzystane jako kolejna szufladka, w której możemy się zamknąć.
Typ C – fuzja między A i B
Niewielu ludzi wpasowuje się w skrajne ramy, oferowane przez dwa pierwsze typy, więc w 1975 roku socjologowie wymyślili trzeci – pośredni. Typ C łączy w sobie cechy A i B, charakteryzując się przy tym wzmożoną kreatywnością.
Mimo wielu cech podobnych do typu B, typ C skupia się na zadaniu, a nie jego społecznej otoczce. Lubo działać sam. Przed podjęciem decyzji przeanalizuje wszystkie możliwe skutki, chyba że… akurat nie. Wszystko zależy od tego, jak sklasyfikuje daną rzecz w głowie. Internauci śmieją się, że typ C to prostu typ A z nieleczonym ADHD.
Typ D – najbardziej pomijany i najmniej pewny siebie
Typ D zawdzięcza swoją nazwę przymiotnikom „distressed” i „discomforted” z którymi jest utożsamiany. Może się charakteryzować niską samooceną i podważać swoje kompetencje. Strach przed niepowodzeniem powoduje jednak, że typ D zawsze jest przygotowany na każdą ewentualność.
Zalany własnymi emocjami, łatwo może empatyzować z emocjami innych. Dlatego mimo problemów z formowaniem relacji w grupie, ma łatwość w zjednywaniu sobie jednostek.
Jest przy tym szalenie chaotyczny i wiecznie zmęczony. Wstanie wcześniej, żeby na pewno się nie spóźnić i całą resztę dnia będzie tęsknić za łóżkiem.
Jaki z tego wniosek?
Ludzka obsesja szufladkowania znalazła kolejne ujście. Mimo wielu badań mówiących, że osobowość człowieka jest na tyle złożona, że nie można jej przypisać do uniwersalnej kategorii, ciągle stosujemy te uproszczenia nie tylko względem innych, ale także względem siebie samych. Taka jest ludzka natura – im prościej, tym lepiej.
![Opowieść inna niż wszystkie. „One to one. John i Yoko” od 12 września w kinach [ZWIASTUN]](https://kmag.s3.eu-west-2.amazonaws.com/articles/68c036c173cfb754f685ade8/Screenshot%202025-09-09%20at%2016.22.18.png)
