Ciało w obiektywie – najseksowniejsze fotografie 2022 roku

12-01-2023

Ciało niezaprzeczalnie staje się obiektem, gdy zostaje uwiecznione na fotografii. Mimo tego nie traci swojego znaczenia. W 2022 roku ciało nabrało innego wydźwięku — artyści zagłębiali się w jego seksualność, perwersyjność, jego rolę w społeczeństwie, jego rolę dla nas samych. Naciągali, naginali i zmieniali nie tylko ciała, ale i ich znaczenie. Czy ciężkie oko obiektywu może naprawdę uchwycić seksualność?

tekst: Wiktoria Błaż, źródło: DAZED

Oto 10 najseksowniejszych projektów fotograficznych 2022 roku według magazynu „DAZED”:

1/10

„Nude” (2022), Fotografiska New York

„We współczesnej zachodniej sztuce widzimy głównie jeden typ nagości — wybrany i wykreowany przez mężczyzn, i dla mężczyzn”, zauważył w oświadczeniu prasowym Johan Vikner, dyrektor globalnych wystaw w Fotografiska New York. W odpowiedzi, stworzył „Nude” — kobiecą perspektywę nagości. Wystawa zrzesza 30 współczesnych artystek, pochodzących z około 20 różnych krajów — od Arvidy Bystörm, Dany Scruggs do Momo Okabe. Fotografie eksplorują czym dla kobiet jest nagość, obracając kompletnie narrację przeciwko zdominowanej przez mężczyzn historii sztuki.

fot. Malerie Marder, „Plate #19” (2008-2013), Fotografiska New York

„Beauty Papers”, Harley Weir

Harley Weir, jedna z bardziej rozpoznawalnych fotografek współczesnej mody, tym projektem postanowiła obrócić kamerę i po raz pierwszy stać się obiektem swojej sztuki. Album zadedykowany do „wszystkich lalek świata” jest pełen jej obrazu, zlewajacego się z prawdziwym plastikiem. Gdy Harley chowa się za gumową maską i rozmazanym, wygładzonym ciałem, wyglądając jak lalka Barbie, na innych zdjęciach prawdziwe lalki erotyczne zalewają się sztucznymi łzami — a ich oczy pozostają nieożywione, martwe. „Gdy jesteś fotografką, zawsze prosisz kogoś o coś, co sprawia, że czujesz się perwersyjnie”, tłumaczy Dazed. Stanie się obiektem swojej własnej sztuki okazało się dla niej „uwalniające”. „Nie muszę czuć się winna”.

„Sensored 2.0”, Sensored

Sensored jest erotycznym magazynem, zawierającym to wszystko, czego nie zobaczycie na Instagramie czy Twitterze — przez powiększające się spektrum tego co wchodzi w „naruszanie wytycznych społeczności” (community guidelines). Fotograf i twórca Sensored, Tom Selmon daje platformę nie tylko „free the nipple” i „softom”, ale przede wszystkim artystom erotici. Gdy internet wydaje się ich jedynym medium, jest jednocześnie dla nich kompletnie izolujący i wykluczający — jest przeciwko nim. Sensored tworzy miejsce właśnie dla nich.

https://sensored.uk/collections/sensored

fot. Sara Petersen, Sensored 2.0 (2022)

„F*CK ART: the body & it’s absence”, The Museum of Sex

Legendarna wystawa sprzed prawie 10 lat powróciła do nowojorskiego Museum of Sex — tym razem zagłębiając się w to, czym jest ciało, ale też jego brak. Artyści wystawy naruszają tradycyjną formę seksu— tą patriarchalną, normatywną, binarną i sztywną — i tworzą realny obraz tego, jak w dzisiejszych czasach odczuwamy tę sferę. Dla wszystkich dzieł wystawy wspólnym czynnikiem jest ciało — artyści zagłębiają się w to, jak dychotomia obecności i nieobecności ciała jest jednym z głównych elementów pożądania.

fot. Coyote Park, „The Strap”, All Kin is Blood Kin (2021)

„Cream an Oyster, Charm a Snake”, The London Vagabond

Na tle innych pozycji na tej liście, nietrudno dojść do tej samej konkluzji, do której doszli The London Vagabond — dlaczego w dzisiejszym napędzanym przez seks społeczeństwie, masturbacja nadal jest tematem tabu? „Cream an Oyster, Charm a Snake” wchodzi z ludźmi do łóżka, ale gdy są sami — sami ze sobą. „Chcieliśmy surowej i prawdziwej reprezentacji masturbacji: „walenie” pod prysznicem, używanie zabawek, ludzie, którzy się przebierają, wszystkie typy ciał, razem z tymi niepełnosprawnymi i POC, „walenie” bez orgazmu, szybkie, długie, fantazyjne”, tłumaczy Gold z duo The London Vagabond, dla Dazed. Książka próbuje zdefiniować czym jest post-pandemiczna masturbacja, ale zostawia wiele wolnego miejsca na wasze własne preferencje.

„salt and mud”, Elsa Rouy and Lucia Farrow

„Dziewczęcość w swoim znaczeniu jest głęboko zakorzeniona w konfrontacji i zestawieniu” — te słowa otwierają kolaborację artystek. Elsa Rouy i Lucia Farrow w obiektywie Harley Weir mają lepką skórę, mokre włosy, a ich poprzekłuwane sutki uciekają z ceramicznych staników. Ich nieco perwersyjne spojrzenie na coming-of-age idealnie obrazuje jak dziewczęcość jest seksualizowana. Inspirując się „Potęgą obrzydzenia” Julii Kristevy stworzyły obraz dziewczęcej niewinności niezaprzeczalnie połączonej z perspektywą późniejszej kobiecości — seksualizowany, erotyczny i jednocześnie repulsywny, nieodpowiedni, niczym prosto z „Lolity”. „Dziewczyny są słodkie i obrzydliwe; twarde i miękkie.”

„Joyce Lee” (2022), Joyce Lee

Perły, macki, dojrzałe owoce i zakonnice — swoim gęstym, sugestywnym symbolizmem Joyce Lee łączy seks, z trash culture i spirytualizmem. Eksploruje tabu w sposób nie pozostawiający wiele miejsca na realizm, a jej obrazy wydają się wchodzić same do naszej seksualnej podświadomości — metaforyczne macki i religijny wizualizm wpływają samoistnie na nasze myśli. Inspirację do swoich obrazów czerpie z Dalego i Magritte’a, dzięki czemu jej obrazy są nasiąknięte sensualizmem i surrealizmem. „Chcę zabrać odbiorcę mojej sztuki do jego podświadomości”, artystka tłumaczy Dazed. „Wolę eksplorować metafory i symbolizm niż przedstawiać seks realistycznie.”

„Sexual Fantasies”, Myriam Boulos

„W niepewnym środowisku, musisz stworzyć świat, który możesz kontrolować. Fantazje są w naszych głowach. Nikt nie może ich dotknąć”. Myriam Boulos swoimi zdjęciami tworzy kontrast do tego jak Arabki i Arabowie są przedstawiani w mainstreamie — okaleczeni wojną, płaczący, w potrzebie. Na jej zdjęciach, odkrywa pasję i przyjemność— odpowiada na pytanie „co się dzieje z seksualnością w czasach wojny?”. Boulos pokazuje ciała Arabów, które w czasie wojny, pozostają ich — nie stają się ani politycznym gruntem, ani własnością stron konfliktu — są ich. Dla Boulos, Arabka powinna być w stanie wyjść na ulicę bez stanika, bez zmieniania jej ciała w polityczną deklarację.

„Love Songs: Photography and Intimacy”, Maison Européenne de la Photographie

„Czy naprawdę można sfotografować miłość?”. Simon Baker, kurator wystawy zadbał o jednych z najważniejszych fotografów XX i XXI wieku, dokumentujących miłość i jej stratę. Został zainspirowany przede wszystkim pracami Nobuyoshi Araki, który fotografując swoją żonę i miłość swojego życia, nie miał świadomości, że dokumentuje nie tylko jej życie, ale też stratę. Jego zdjęcia od podróży poślubnej, aż po śmierć żony na raka, zestawione przypominają o ulotności miłości. Inni artyści wystawy zagłębiają się róże ścieżki miłości — Nan Goldin śledzi drogę od miłości do agresji, a Sally Mann nieubłaganą utratę miłości.

fot. Alix Cléo Roubaud. Untitled (autoportret Jacques Roubaud), 1980. MEP, Paris

„Lovisa Lager (Part II)”, Rémi Lamandé

Namio Harukawa, artysta femdom, stworzył obraz kobiety silnej, niekonwencjonalnie pięknej i pewnej siebie w swojej seksualności —mimo że artysta już nie żyje, jego wizje inspirują fotografów, takich jak Rémi Lamandé. Muza fotografa Lovisa Lager, na jego zdjęciach emanuje pewnością siebie - jako femdom gra pierwszą rolę, a mężczyźni wydają się być jedynie jej tłem. „To, co naprawdę nas przyciągnęło do jego [Namio Harukawy] prac to surowa siła i spokojna pewność siebie jego kobiet. To jest kompletnie inna perspektywa niż ta, w której zazwyczaj przedstawiane i stereotypizowane są Azjatki. Jego kobiety mają władzę — żyją swoim życiem, a ich seksualność ich nie definiuje”, tłumaczy Lamandé Dazed.

fot. Rémi Lamandé, Styling Kyle Luu