Znakomity film „Inni ludzie” pokazuje, jak zło rodzi się z wzajemnego niezrozumienia [recenzja]

Autor: Radosław Pulkowski

21-03-2022

Znakomity film „Inni ludzie” pokazuje, jak zło rodzi się z wzajemnego niezrozumienia [recenzja]

Większości z nas wydawało się, że „polski musical” (niestety!) musi automatycznie oznaczać klapę. Otóż nie: „Inni ludzie” Aleksandry Terpińskiej na podstawie książki Doroty Masłowskiej to film po prostu znakomity. Co oczywiście absolutnie nie znaczy, że ogląda się go przyjemnie – jest dokładnie odwrotnie.

Przeczytaj takze

Politycy domagają się Pokojowej Nagrody Nobla dla Zełenskiego oraz mieszkańców Ukrainy

Uniwersytet w Kanadzie tworzy kurs poświęcony Kanye Westowi. Czy to początek kanyeologii?

Jack White wzywa wielkie wytwórnie płytowe do budowy własnych tłoczni płyt winylowych

Politycy domagają się Pokojowej Nagrody Nobla dla Zełenskiego oraz mieszkańców Ukrainy

Uniwersytet w Kanadzie tworzy kurs poświęcony Kanye Westowi. Czy to początek kanyeologii?

Jack White wzywa wielkie wytwórnie płytowe do budowy własnych tłoczni płyt winylowych

Żeby zacząć od początku – tak, „Inni ludzie” to prawdziwy musical, choć daleko mu do „Deszczowej piosenki” czy nawet „Hair”. Przez niektórych film Terpińskiej nazywany jest antymusicalem. Może dlatego, że właściwie nie ma w nim tańca, a może po prostu z powodu sączącego się z ekranu mroku? Zapewne z tych i jeszcze kilku innych powodów. Nie zmienia to jednak faktu, że na ekranie widzimy postaci, które albo rapują do siebie, albo przynajmniej rozmawiają rytmicznie, często w dodatku do bitu, a muzyka jest tym, co napędza tę opowieść w równym stopniu co obraz i słowo.

W poprzednim akapicie wspomniałem o mroku. Film wydobywa z prozy Masłowskiej to, co w niej najtrudniejsze i najbardziej nieprzyjemne. W „Innych ludziach” nie brakuje śmiesznych scen, a w szczególności zabawnych i trafnych sformułowań z jakich znana jest autorka „Wojny polsko-ruskiej pod flagą biało-czerwoną”, jednak zawsze jest to śmiech podszyty niepokojem, a często wręcz grzęznący w gardle.

„Inni ludzie” to nie tyle historia, co miejska symfonia na wiele głosów. Te głosy to m.in.: Kamil (Jacek Beler) – trzydziestolatek, który zamiast zrobić coś konkretnego ze swoim życiem wciąż marzy o karierze rapera, mimo że nie ma nawet bitów, do których mógłby nawinąć, Iwona (Sonia Bohosiewicz) – głęboko nieszczęśliwa, uwięziona w małżeństwie i wspólnym kredycie przedstawicielka wyższej klasy średniej, Aneta (Magdalena Koleśnik) – studiująca zaocznie i pracująca w sieciowej drogerii dziewczyna Kamila rozczarowana jego brakiem zaangażowania w związek oraz Maciej (Marek Kalita) – mąż Iwony, który z racji, że dużo zarabia, nie czuje obowiązku jakiegokolwiek zaangażowania się w życie rodzinne, tym bardziej, że na głowie ma nie tylko żonę i syna, ale także córkę z poprzedniego małżeństwa i kochankę (chce z nią zerwać, ale nie wie jak to zrobić). Na tym bohaterowie się oczywiście nie kończą, ale spośród pozostałych najczęściej na ekranie widzimy narratora – Jezusa, którego gra Sebastian Fabijański. Pod względem aktorskim, pomimo trudnej formy, jest bardzo dobrze, a największe wrażenie robią prawdopodobnie świetny Jacek Beler i Magdalena Koleśnik, która w kolejnej roli po „Sweat” pokazuje, że stać ją na wiele. Świetnie sprawdza się też Sebastian Fabijański – do roli narratora potrzebny był aktor, który naprawdę potrafi rapować, więc bardzo możliwe, że był on wręcz najlepszym wyborem, jakiego reżyserka mogła dokonać.

Z opisu brzmi to wszystko trochę jak filmowa publicystyka, ale gwarantuję, że „Inni ludzie” są czymś więcej. Tu zdecydowanie nie chodzi o przemycenie za pomocą ruchomych obrazów i rapu kilku niezbyt odkrywczych tez na temat polskiego społeczeństwa, w którym najbardziej brakuje wzajemnego poszanowania, chęci pochylenia się nad sytuacją drugiego człowieka i wrażliwości. O co więc chodzi? O wstrząs, który ma w odbiorcy wywołać opowiadający o tym wszystkim kawał odkrywczego, filmowego mięsa. Bo „Inni ludzie” naprawdę wywołują emocjonalny wstrząs. Film poprzedza ostrzeżenie, że w tych, którzy doświadczyli homofobii, transfobii, molestowania seksualnego itd. może on aktywować traumy z przeszłości. Bez przesady – myślałem, gdy je przeczytałem. Po seansie stwierdziłem jednak, że twórcy zachowali się odpowiedzialnie, dodając takie ostrzeżenie. Film jest mocny, naprawdę mocny.

Kolejnym plusem, obok dużej siły oddziaływania, jest inwencja i pomysłowość „Innych ludzi”. To zresztą bardzo dobrze, że film jest pomysłowy – uzasadnione są obawy, że przy takiej dawce brudu i mroku, bez iskrzenia pomysłami byłby on nie do zniesienia. Formalne fajerwerki są „Innym ludziom” potrzebne choćby dla przeciwwagi. Jakie fajerwerki mam na myśli? Film otwiera animowana scena snu głównego bohatera, w której Kamil podróżuje w przestrzeni kosmicznej statkiem zbudowanym w klocków LEGO (i o dziwo: wygląda ona świetnie!) – choćby takie. W innym fragmencie pojawia się scena stylizowana na patostreaming, wraz z donate'ami i komentarzami wyobrażonych użytkowników. Jeszcze w innym miejscu pojawia się musicalowy chór złożony z osób bezdomnych, a podobnych do tej typowo musicalowych wstawek jest oczywiście o wiele więcej. Krótko mówiąc: widz, który w kinie lubi starannie wypracowaną formę, nie będzie się nudził się ani przez chwilę.

„Innych ludzi” można tylko polecać, serio. Według wyżej podpisanego to nie tylko jeden z najbardziej oryginalnych polskich filmów ostatnich lat, ale także po prostu jeden z najlepszych. Poza tym Aleksandrze Terpińskiej udało się coś niezwykłego: stworzyła film eksperymentalny, ale zarazem taki, który nie powinien zniechęcić masowego widza. Mam dużą nadzieję, że będzie z tego przebój! A także, że posypią się nagrody, również te międzynarodowe. Według mnie „Inni ludzie” zasługują na nie o wiele, wiele bardziej niż na przykład docenione na świecie kilka lat temu „Córki dancingu”.

Polecane

Kiedy prawda jest cool. „Najgorszemu człowiekowi na świecie” życzymy Oscara [recenzja]

Znakomity film „Inni ludzie” pokazuje, jak zło rodzi się z wzajemnego niezrozumienia [recenzja]

Przeczytaj takze

Politycy domagają się Pokojowej Nagrody Nobla dla Zełenskiego oraz mieszkańców Ukrainy

Uniwersytet w Kanadzie tworzy kurs poświęcony Kanye Westowi. Czy to początek kanyeologii?

Jack White wzywa wielkie wytwórnie płytowe do budowy własnych tłoczni płyt winylowych

Politycy domagają się Pokojowej Nagrody Nobla dla Zełenskiego oraz mieszkańców Ukrainy

Uniwersytet w Kanadzie tworzy kurs poświęcony Kanye Westowi. Czy to początek kanyeologii?

Jack White wzywa wielkie wytwórnie płytowe do budowy własnych tłoczni płyt winylowych

Polecane

Kiedy prawda jest cool. „Najgorszemu człowiekowi na świecie” życzymy Oscara [recenzja]

Ale siada!: Jakub Skorupa. Kiedyś pracował w korpo, dziś jest nazywany nadzieją polskiej muzyki

„Nie mogliśmy się na to przygotować”. Psycholożka mówi nam, jak radzić sobie psychicznie z wojną [wywiad]

Grafika symbolizująca pomoc Polaków uchodźcom z Ukrainy podbija internet

Rozmawiamy z Barbarą Liberek, gwiazdą polskiego serialu Netflixa „Krakowskie potwory"

Polecane

Kiedy prawda jest cool. „Najgorszemu człowiekowi na świecie” życzymy Oscara [recenzja]

Ale siada!: Jakub Skorupa. Kiedyś pracował w korpo, dziś jest nazywany nadzieją polskiej muzyki

„Nie mogliśmy się na to przygotować”. Psycholożka mówi nam, jak radzić sobie psychicznie z wojną [wywiad]

Grafika symbolizująca pomoc Polaków uchodźcom z Ukrainy podbija internet

Rozmawiamy z Barbarą Liberek, gwiazdą polskiego serialu Netflixa „Krakowskie potwory"